You make me feel weak --OPEN--

In een van de ramen van het gebouw bestudeerde Lou zichzelf. Haar zij voelde vrij pijnlijk aan en als je je de stof van haar topje optilde zag je een blauwe plek. Op haar wang zat een klein sneetje, wat ze met een stuk schone stof van haar dunne vest schoon had proberen te maken. Ze wist dat het kon gaan ontsteken, ook al was er maar een kleine snee. Alcohol, of zelfs maar een schoon stukje stof en water, had ze hier niet to haar beschikking. Lou haatte het, haar hele act, waarbij ze een onschuldig persoon was, te zwak om te vechten. Toch nam ze liever het zekere voor het onzekere. Na de dood van haar broer leek niks meer veilig. Zelfs de camouflage van de factielozen, waar zowat niet naar omgekeken werd, gaf haar geen veilig gevoel. Hetzelfde lot als haar broer wou ze niet ondergaan. Dus gedroeg ze zich als de persoon die ze was toen ze haar broer levenloos zag liggen die dag. Zwak, bang, schuw.
En precies daardoor had ze nu geen eten en enkele blauwe plekken. Toen ze aankwam leken sommige mensen vrij aardig, zelfs voor factielozen. Misschien, als ze zich had opengesteld voor die mensen, dan had ze nu meer eten en minder pijn. Lou gluurde kort naar rechts, waar iemand wat eten zat te nuttigen. Haar maag rommelde en ze had de neiging om op de oude man af te gaan en zijn eten af te pakken. Geen slim idee, afgaand op de zwarte inkt die langs zijn hals kroop, was hij een ex-dauntless die gewoonweg te oud was. Misschien wel oud, maar zeker nog met de juiste instincten. Met een zucht leunde ze tegen de muur, om al snel op de grond te zakken en in een, zoals gewoonlijk, rusteloze slaap te vallen.

“Lou.” Geschrokken draaide ze zich om, een blonde paardenstaart meedansend met haar bewegingen. “Daar ben je!” Zei ze, een grijns op haar gezicht, terwijl ze richting haar broer begon te lopen. Een figuur verscheen achter hem. Zijn gezicht was niet te zien, maar het was aan het postuur te zien duidelijk een man, een sterke man. Even wou ze blijven staan, maar haar broer gebaarde haar om verder te gaan. “Kom nou, ik blijf niet eeuwig wachten.” Ze schudde haar hoofd, mompelde zachtjes over hoe ongeduldig hij wel niet was en liep in een looppas naar hem toe.
De figuur achter Jake bracht haar echter tot een abrupte stop. Ze wou zich omdraaien en wegrennen, maar voor ze dat eerst nog maar kon doen had haar voormalige leider zijn geweer tevoorschijn gehaald. Zijn vinger bleef even op de trekken liggen, en toen was Jake weg. Met een knal zakte ook haar lichaam als een levenloos hoopje in elkaar.

Lou schoot onmiddellijk overeind, haar ogen wijd open. Haar hart klopte sneller voor een moment, alsof er net wat engs was gebeurd in een horrorfilm. Een zucht van opluchting ging door haar heen toen ze zag dat links en rechts van haar de factielozen ongestoord bezig waren met waar ze ook maar mee bezig konden zijn. Ze haalde haar handen door haar haren en liet haar rug weer tegen de muur steunen. Dit was al de vijfde keer, en elke keer miste ze haar broer meer en meer en werd ze banger en banger dat het echt was.

De ene wang die niet onder haar vuile en versleten deken lag, voelde koud aan in de lucht van de ochtend. Ze mocht al blij zijn met het feit dat ze überhaupt en deken had weten te bemachtigen, en dus was ze dankbaar voor de ledematen die het nog enigszins warm hadden. Moeizaam hees Ophelia zichzelf overeind, haar gewrichten pijnlijk van de tocht. Ze dacht niet dat het ooit zou wennen, die constante pijnlijke plaatsen op haar lichaam, ze woonde hier tenslotte al ruim een jaar.
Die nacht had ze, zoals op den duur redelijk normaal voor haar was geworden, erg slecht geslapen. Iedere nacht weer moesten geërgerde Factielozen haar uit haar nachtmerries bevrijden door aan haar schouders te schudden omdat ze de hele boel bij elkaar gilde. Dit gebeurde meestal zo rond één uur 's nachts. Vervolgens lag ze tot drie uur wakker, om dan voor een kwartiertje in een onrustige slaap te dommelen en dan wakker te schrikken omdat ze het zichzelf niet toestond om in slaap te vallen. Van half vijf tot zeven had ze verder, wanneer ze veel geluk had, een kalme nachtrust. Hij achtervolgde haar. Iedere nacht weer. Ze was er van overtuigd dat ze nooit zou vergeten hoe zijn ogen zo dicht bij zijn ietwat scheve neus stonden en tot waar het litteken door zijn rechter wenkbrauw doorliep en waar al zijn sproeten zich bevonden en...
Ze slaakte een trillende zucht. Ze was nu wakker, nu was het voorbij. Voor even. Ze deed een vergeefse poging tot het buigen van haar linker knie, maar gaf het al snel op toen de pijn binnen enkele seconden ondraaglijk werd en besloot dat haar maag er genoeg van had om maar niet gevuld te worden. Vluchtig opende ze het kleine, houten kistje dat ze altijd met zich meedroeg. Het bevatte haar weinige bezittingen. Tot haar grote geluk vond ze een gisteravond bij elkaar gebedeld ontbijtje, waar ze het voor even vol zou kunnen houden vandaag. Haar maag rommelde enthousiast.
Net toen ze wilde toetasten werd ze echter afgeleid. De gezamenlijke slaapplaats was gevuld met slechts enkele Factielozen, want hoewel het redelijk vroeg op de ochtend was, werden de meesten niet geteisterd door nachtmerries en hadden het normale ritme om zes uur uit de veren te komen. Daardoor viel het haar op dat een meisje, zo te constateren in slaap gevallen tegen de muur aan, plotseling hijgend wakker schrok en met grote ogen rondkeek. Ze zuchtte opgelucht en ontspande zich een beetje naarmate ze doorkreeg dat ze wakker was geworden. Had ook zij last van nachtmerries? Ophelia kende het meisje van gezicht, maar niet van naam. Iets dat logisch was aangezien ze een vrouw was van weinig woorden. Onopvallend bestudeerde ze haar. Een dikke bos bruin, klittend haar, grijsblauwe ogen en een gehavend, vies gezicht. Haar blik gleed naar een snee die haar wang sierde en eruit zag alsof het lelijk zou kunnen gaan ontsteken. Ze kon haar ogen er om de een of andere manier niet vanaf houden. Peinzend richtte ze zich weer op haar bezittingenkistje, waar een voor de helft gevuld flesje schoon water inzat. Niet om te drinken natuurlijk, al was die verleiding soms groot. Ook had ze ooit een rolletje verband van een Erudiet weg weten te kapen, al was het aardig wat geslonken. Sinds ze hier was, had ze zichzelf behoorlijk medisch vervaardigd. Ze hielp graag mensen, en ze vertrouwde haar.
Voordat ze veel tijd had om na te denken scheurde ze een stukje verband af, pakte het flesje op en stond moeizaam op om zich een weg te banen naar het meisje.
Zwijgend streek ze naast haar neer en glimlachte naar haar als begroeting. Vervolgens draaide ze de dop een klein stukje van het flesje af en goot dit over het stukje verband. Zonder ook maar om toestemming te vragen of überhaupt een woord te zeggen, drukte ze het stukje stof stevig met haar vingers tegen de wang van het meisje aan, op de plek waar haar snee zich bevond.

OOC:
Sorrysorry, veel en veel te laat. Also, ik hoop dat je er iets mee kunt :c