Being afraid of the truth is okay, but trying to avoid it isn't [Valerie & David]

van David vr 15 aug 2014 - 18:43

David Allman

And when you're gone, you stay gone, or you will be gone.

Zuchtend sloeg Dave zijn ogen ten hemel. Hij begon ferm genoeg te krijgen van al die mensen die een rechtszaak aanspanden omdat iemand anders hun had geslagen. Het viel dan wel onder geweldpleging, maar zoiets kon je best tussen je tweetjes oplossen en daarvoor hoefde je heus geen rechtszaak aan te spannen, met advocaten erop en eraan. Ze hadden wel wat beters te doen dan dat. Deze mail, echter, verbaasde hem ten zeerst. Deze mail kwam van Elles Lowfields, het hoofd van de politie van Dauntless. Die hoorden namelijk bij hun tak en viel niet onder het toezicht van Candor, die zich voornamelijk bezighield met de rechterlijke en niet met de uitvoerende macht. Zo'n mails kreeg hij niet vaak, die werden onder normale omstandigheden naar een rechter of de leider van Candor, in dit geval Valerie French, gestuurd. Verbaasd opende hij de mail.

Geachte heer Allman

Ik stuur u deze mail, niet omdat u onder normale omstandigheden de geschikte persoon bent om deze mail te ontvangen, maar ik heb iemand nodig van wie ik weet dat ik hem of haar kan vertrouwen, en bij u weet ik dat. U mag deze mail doorgeven aan andere mensen, maar alstublieft, geef het enkel door aan mensen van wie je weet dat je ze binnen deze kwestie kunt vertrouwen.

Deze mail betreft de gebeurtenis van eergisteravond: De kleine rellen binnen mijn factie, Dauntless en de gevolgen daarvan. Wij, de politie van Dauntless, hebben deze rellen kunnen stoppen door enkele aanhoudingen te verrichten. Echter, bij deze rellen zijn enkele pogingen gedaan tot moord en één daarvan is in haar opzet geslaagd. Wie dit heeft gedaan weet ik niet, maar ik weet wel dat het één van de aangehoudenen moet zijn, die zich ondertussen al in uw factie bevinden.

Wat betreft het slachtoffer: Zij is over de rand geduwd van de Kolk. We hebben haar pas gisterenochtend ontdekt en wetenschappers uit Eruditie hebben haar lijk geïdentificeerd. Het was Emma Hishey. Zoals u ook wel weet, is Emma Hishey al vijf jaar lang vermist. Dit is de kwestie waarbij ik u om hulp vraag: Ik heb ervoor gezorgd dat Emma Hishey al vijf jaar lang vermist is, om haar te redden van de dood die gegarandeerd zou volgen. Zij heeft mij ooit, vlak voordat ze "verdween", in vertrouwen gezegd dat ze, en schrik niet, want dit is waarom ik het naar u stuur en naar niemand anders, Afwijkend was. Ik heb haar toen helpen onderduiken, maar eergisteravond hield ze het niet langer uit en kwam ze terug onder het volk. Nu zijn er uiteraard allerlei geruchten opgedoemd rond haar, die we allemaal de kop moeten indrukken.

Ik had jullie, Candor, willen vragen of jullie de zaak rond Emma Hishey weer wilden bovenhalen en vooral, mij niet binnen de zaak betrekken. Ik begrijp dat dit heel moeilijk kan zijn, maar ik smeek u.

Ik verneem graag snel van u.

Hoogachtend
Elles Lowfield

Daves mond viel open. Er was een hele rechtzaak geweest rond Emma Hishey, maanden aangesleept, en dit wat de werkelijke verklaring? Dìt? En dan durfde zij nog te smeken haar niet in de zaak te betrekken? Hij zou nooit aan iemand die hij niet vertrouwde vertellen dat ze Afwijkend geweest was en hij begreep dat Elles haar had willen helpen, maar het was een onmogelijke zaak haar niet in de zaak te betrekken.
Zonder erbij na te denken, printte David de mail uit en rende ermee door de gangen van Candor, naar de derde verdieping, waar het kantoor van Valerie French, hun leidster, zich bevond.
'Het spijt me dat ik niet geklopt heb, mevrouw French, maar dit vind ik net iets belangrijker dan kloppen.' Hij schoof de mail op haar bureau en praatte verder. 'Ik heb geen flauw idee wat daarmee aan te vangen en volgens mij is het ook niet aan mij er iets mee aan te vangen, maar is het niet onmogelijk haar niet in de zaak te betrekken?' Als advocaat wist hij beter dan wie dan ook hoe onmogelijk het was haar niet in de zaak te betrekken, maar dat zei hij er niet bij. Hij wachtte enkel op een antwoord.

van Valerie wo 20 aug 2014 - 22:48

De wind gierde door het open raam en speelde met alles wat het maar kon vinden terwijl Valerie zuchtend in haar stoel achterover leunde. Er stond nog een hoop te gebeuren voor de inwijding, en ze kon het zich niet permitteren even rust te nemen gezien deze al in minder dan een week plaats zou vinden. Toch kwam ze moeizaam en stijf van het lange zitten overeind uit haar bureaustoel om zich om te draaien naar het raam, in een poging het dicht te doen. Maar natuurlijk raakte ze weer eens afgeleid. Ze vond het maar niets, dat hele dagen binnen zitten, opgesloten in een klein, hoekig kantoortje waarin veel te veel wit te vinden was. Dat was dan weer de keerzijde van haar prachtige functie. Met twee grote passen bevond ze zich al bij het klapperende raam. Ze wilde het net zachtjes sluiten, maar plotseling ving de straat de zich onder haar uitstrekte haar blik. Het was druk buiten, en vooral gevuld met schoolkinderen die, omdat het zaterdagmiddag was, niets te doen hadden en de stad onveilig kwamen maken. Valerie's mondhoeken kwamen omhoog toen ze vertederd toekeek hoe een paar in zwart gehulde kinderen een wedstrijdje deden wie het snelste op het dak van het gebouw tegenover de Merciless Mart wist te komen. Een aantal kinderen uit Candor speelde tikkertje, wat er nog al amateuristisch uitzag vergeleken met de Dauntless. Diep snoof Valerie de ziltige zaterdagmiddaglucht op en proefde Chicago op haar tong. Het was kwellend, het feit dat ze op dit moment niet gewoon naar buiten kon gaan. Ze nam plaats op de vensterbank en keek naar beneden. Het was niet hoog, enkel drie verdiepingen, en ze zou het met gemak springend kunnen halen. Ze grijsde, ongehoord zou het zijn. Helaas besloot de wind een kijkje in haar kantoor te nemen en haar werkpapieren van haar tafel te blazen, die haar er met een zucht aan herinnerde dat ze nu toch echt weer verder moest. Met tegenzin maakte ze een sprongetje van de vensterbank af, streek haar rok glad en zette zich neer op haar bureaustoel.
Toen ze zichzelf er zojuist toe had gezet haar pen op te pakken, vloog de deur plotseling open. In een reflex spande ze kort al haar spieren aan, maar na "Het spijt me dat ik niet geklopt heb, mevrouw French, maar dit vind ik net iets belangrijker dan kloppen." gehoord te hebben, ontspande ze zich met een zucht om haar hoofd te draaien en de persoon die haar eindelijke concentratie kwam verstoren. Allman. Even kneep ze haar ogen samen. Aan zijn ademhaling te horen had hij gerend. "Kom erin," wenkte ze hem. Hij kwam naar haar bureau gelopen en schoof een stuk uitgeprint papier naar haar toe. "Ik heb geen flauw idee wat daarmee aan te vangen en volgens mij is het ook niet aan mij er iets mee aan te vangen, maar is het niet onmogelijk haar niet in de zaak te betrekken?" ratelde hij weer door. Valerie sloeg haar ogen even ten hemel en zei hem toen, in alle oprechtheid; "Kunt u alstublieft, voor enkele seconden, even kálmte opbrengen, David? Ik heb dit nog niet eens gelezen." Het ging haar steeds beter af, Candor. Met een lichte zucht draaide ze zich weer naar haar bureau en pakte het dunne vel papier op. Haar ogen schoten over de letters en passeerde zin na zin. Ze had zichzelf immers getraind in snel lezen. Toen ze de laatste woorden had gelezen, legde ze het papier langzaam neer. Fronsend staarde ze naar de pennen die ordelijk naast elkaar op het zwartgelakte tafelblad lagen, terwijl haar gedachten razendsnel rondjes maalden. Hishey... Die naam was haar zeker niet onbekend. Ze herinnerde zich hoe ze ooit haar rechtszaak onder handen had genomen, haar verdwijning. Ze had echter nooit een concreet eindoordeel kunnen vellen, hoewel deze mail haar voortslepende vermoedens bevestigd hadden. Ze was Afwijkend... Het woord dreunde in haar hoofd. Het had van haar kunnen zijn, dat levenloze lichaam op de bodem van de Kolk. Een huivering trok langs haar nog altijd roerloze ruggengraat, waarna ze met een slanke duim over het gladde papier streek. Met een klap besefte ze zich dat ze zich in haar werkruimte bevond, samen met David Allman en dat hij op een antwoord van haar rekende. Ze knipperde een aantal keren voordat ze diep in- en uitademde en zich in haar stoel bukte om de mail op te bergen in een van de lades. Het was geen werklade. Het labeltje had geen bijschrift als 'Afgehandelde zaken' of 'Initiatiemateriaal'. Het was haar dierbare en enige persoonlijke la. Misschien deed ze dit om zich eraan te herinneren dat ze nooit meer een rechtszaak zo fout zou moeten aanpakken als deze. Misschien was het om even te kunnen ontsnappen aan de zonde van een diepgewortelde leugen wanneer ze iets over haar Afwijkende aard met haar dagelijks leven vermengde. Ze wist het niet. Wat ze wel wist, was dat deze handeling haar had geholpen tot het nemen van een beslissing. Langzaam stond ze op uit haar stoel en liep peinzend richting het raam, haar blik strak op de inmiddels donker geworden, samenpakkende wolken gericht. Haar drie middelste vingers tikte ritmisch en geërgerd tegen haar kin terwijl ze zich naar hem omdraaide en met het grootste gedeelte van haar gewicht op de vensterbank leunde. Haar blik viel toevallig op de tatoeage die haar rechterhand sierde, wat haar automatisch wantrouwend haar oogleden wantrouwend deed vernauwen. Wist hij -vermoedde hij- iets? De mail had nadrukkelijk vermeld de informatie alleen te delen met personen die hij vertrouwde, dus ofwel hij vertrouwde haar, zoals iedereen in deze factie zou horen te doen, ofwel hij wist van haar Afwijking. In beide gevallen zou het geen invloed hebben op het antwoord dat ze sowieso had gegeven. "Laat Lowfield buiten de zaak, David," sprak ze kalm, haar blik op hem gepind, "het beschermen van je dierbare is geen zonde."

OOC:
Sorry, laat!

Being afraid of the truth is okay, but trying to avoid it isn't [Valerie & David]

Being afraid of the truth is okay, but trying to avoid it isn't [Valerie & David]

Re: Being afraid of the truth is okay, but trying to avoid it isn't [Valerie & David]